Het vertrek

Zuur, pittig, te romig, en die kappertjes erin! Zonder onderbreking werd mijn Mecicaans-Italiaans-Indische-wrap tot de grond toe gelijk gemaakt. Marij wist al dat het niets zou worden na het toevoegen van een vleugje sambal Oelek. Normaliter werden mijn scheten op deze kritische wijze beoordeeld maar ja, de kip, avocado’s, zongedroogde tomaten en de sla uit nederland moesten toch echt op, ofwel we zijn nu echt vertrokken!

Na het afscheid nemen van collega’s en die laatste rit naar huis kijk je de mensen naast je in de file staan heel anders aan…
Marij was na tien jaar werken ondertussen al twee weken gestopt, had zes vriendinnen opgezocht en in Groningen, Oldenzaal, Gent en Barcelona geweest. Bij mij kwam het ervaren van vrijheid iets trager opgang en haalde via marktplaats nog twee lieren op om het inhalen van zeilen wat te vermakelijken vanuit de kuip.

De lijst met klussen bleef met de dag groeien en ow ja, we moeten nog op tijd in Medemblik zijn om een niet nader te vernoemen schade(tje) te laten repareren. Een week later dan afgesproken waren wij de smoezen van de werf beu, dus Marij startte een charmeoffensief naar de kraanmachinist, een half uur later stond Pien op de kant en mocht Marij de hele avond gebruikmaken van zijn hogedrukspuit!

Mast eraf, Saildrive eruit, motor opgehesen, antifouling verwijderd, gaten onder de waterlijn geboord, aardplaat gemonteerd, manchet (rubbertje van 350 euro) vervangen, Saildrive behandeld tegen corrosie, nieuwe antifouling aangebracht, camera in de mast gemonteerd, verstaging vervangen, vaarbewijzen behaald en een papiertje voor de HF radio.

Precies drie dagen voor het vertrekkersfeestje was Pien weer te water en “Yess” niks lekt dus we kunnen gaan.

Die avond aangekomen in Enkhuizen wou Pien niet meer in de achteruit, lag de hele boot bezaaid met onderdelen, overal losse kabels en stof, moesten wij een wasmachine van het bed tillen om te kunnen slapen. Het burn-out stadium van de bemanning was reeds bereikt. Een baan, vast inkomen, een hypotheek, een huis waar je dingen gewoon overal makkelijk kan neer zetten of monteren en een paar huisdieren is als een droom waarvan we hopen dat die nog eens uitkomt. Twee dagen later kwam deze droom bijna uit toen wij Pien in de mist bijna parkeerde op de pier van Scheveningen.

Aangekomen in onze thuishaven begon de volgende dag ons vertrekkersfeestje. Ongelofelijk en overweldigend om dit mee te mogen maken. Alle vrienden, familie die langs kwamen voor ons en waarom, omdat we blijkbaar iets gaan doen wat misschien niet zo normaal is, dat besef je dan pas.

We gaan jullie missen, komen voor jullie weer terug en hopen jullie aan boord te mogen verwelkomen.